Μοναξιά











Εκεί που τέλειωνε η μέρα,
 δυσκολευόταν.

Εκεί που νύχτωνε ο ορίζοντας,
 έπεφτε πάλι σε σκέψεις ανήμπορες.

Δεν καταλάβαινε το χρόνο,
τη μέρα και τη ζωή της.

Αυτό είναι λοιπόν ένα ξημέρωμα 
και ένα νύχτωμα.
Μια απάτη.

Δυσκολευόταν αλλα το άντεχε .

Δεν το μπαστάρδευε με βιαστικές και απελπισμένες παρέες,
Αρκεί να μήν είναι μόνη.

Ζούσε μόνη της σ΄αυτό το πέτρινο σημείο.

Χωρίς αγκαλιά και παρηγόρια ,
μόνη της.

Ετσι  είχε ολη τη θέα της απελπισίας της μοναξιάς της .

Δεν της την έκρυβαν παρουσίες αλλων.

Τυχαίων και βολικών .

Μ. ΝΤΟΥΜΑ



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ