Η κυρά Ελένη

Οταν κάτι καλοκαιρινά  απομεσήμερα και απογεύματα  έχει καύσωνα και δεν μπορείς να σταθείς πουθενά  για να αντέξεις,   πάντα σκέφτομαι την κυρά Ελένη τη γειτόνισσά μου.

Μια γλυκύτατη γριούλα μια σπιθαμή,  στη διπλανή μονοκατοικία.

Κόντρα  σε όλη τη γειτονιά που κλειδαμπαρωμένη κάτω απ΄τα κλιματιστικά περίμενε να φύγει ο ήλιος, αυτή  καθισμένη στην αυλίτσα της, στο ίσκιο του τοίχου , κράταγε ενα μπουκαλάκι νερό και κάθε τόσο δροσιζόταν στο πρόσωπο. Περίμενε με  υπομονή να φύγουν οι ζεστές ώρες και να δροσίσει λίγο απ΄το βραδάκι που θα έδιωχνε τον ήλιο.

Της έλεγα πολλές φορές πως αντέχει τόση ζέστη και κάθεται έξω, μου απαντούσε ότι δεν άντεχε το κλιματιστικό.

Πέρασαν πολλά καλοκαίρια έτσι, με την κυρά- Ελένη στην διπλανή αυλίτσα της,  να την έχω σταθερό σημείο  όταν εβγαινα στην βεράντα  το απόγευμα.

Πέθανε πρίν δυό χρόνια και λείπει τόσο πολύ η  ευγενική  της παρουσία απ΄τη γειτονιά.

Ακόμη και τώρα όταν βγαίνω στη βεράντα μετά το μεσημεριανό καύσωνα,  ενώ το σκέφτομαι οτι η κυρά-Ελένη δεν υπάρχει  πιά, ασυναίσθητα πάντα το βλέμμα περιφέρεται στην άδεια  καρεκλίτσα της , αυτή με το πλεκτό ψαθάκι  στη σκιά του τοίχου.

Η καρεκλίτσα έχει μείνει εκεί... άδεια δύο χρόνια.

ΜΝ