οι γύφτοι

φωτο Brutti, sporchi e cattivi (1976), Ettore Scola | Artribune

www.artribune.com

Κάθε χρόνο την άνοιξη  ενα τσούρμο γύφτοι κατέληγαν με τα συμπράγκαλά τους στην
άκρη του χωριού , σε ένα μεγάλο πλάτωμα.

Εστηναν τις σκηνές και  άρχιζε το μαρτύριο του χωριού.

Φτωχό το χωριό δεν χώραγε και τους γύφτους. 
Πεινασμένοι και λεροί δεν άφηναν τίποτα όρθιο. 
Φόβος και τρόμος για τα πουλερικά και τα ζωντανά. 
Ασε που οι χωρικοί είχαν και το φόβο οτι θα άρπαζαν και κανένα μικρό.

Εμείς,  τα παιδιά του χωριού , μαζευόμασταν σε ένα υψωματάκι και τους  χαζεύαμε, όλα μαζί, για να νοιώθουμε  ασφάλεια . 
Το τι γινόταν στο πλάτωμα απ΄τους γύφτους δεν περιγράφεται.  Ενας χαμός.

Τα μικρά βρώμικα, ξυπόλυτα και μισόγυμνα να περιφέρονται και να κλαίνε πεινασμένα ....οι γύφτισσες να ξεφυσάν και να αγκομαχάν να μαγειρέψουν , να συμμαζέψουν  και ταυτόχρονα  να ρίχνουν και ξύλο στα μικρά τους ...... και οι γύφτοι να πλέκουν καρέκλες και  κοφίνια... βρίζοντας και φτύνοντας συνέχεια.

Το χειρότερο ήταν όταν τσακώνονταν  και έπεφτε μεταξύ τους άγριο ξύλο.

 Οι γύφτοι τα μαλώματα  τάχουν για πανηγύρια , λένε, και είναι αληθινό.

Εκεί τα βραδάκια που μαζεύονταν και τους άκουγες να τραγουδούν ξαφνικά γυναίκες και παιδιά γίνονταν δύο στρατόπεδα και στη μέση δύο άντρες να κυλιούνται σαν μοσχάρια και να κοπανιούνται αλύπητα.

Οι γυναίκες  των δύο στρατοπέδων μαλλιοτραβιόντουσαν κι αυτές για συμπαράσταση  και    η κατάρα πήγαινε σύννεφο.

Αφού έπεφτε το ξύλο  της αρκούδας μετά από λίγο πάλι τους έβλεπες όλους μαζί να τρώνε και να κάνουν παρέα.

Τι να πείς.... όπου φτωχός κι αμόρφωτος και η μοίρα του.
Ο   Ettore    Scola  στο  Brutti Sporchi E Cattivi
 πόσο αληθινά περιγράφει την μοίρα αυτή.