Η λεωφόρος

Eίχε ένα υψωματάκι  σαν λόφο εκεί στην άκρη της λεωφόρου  στο ύψος της Ηλιούπολης, τότε.

 Κάθονταν   εκεί τα βράδυα κάτω από το κυπαρίσσι που καμαρωτό μέτραγε τα χρόνια. Το 68 δεν είχε  πολυκατοικίες η Ηλιούπολη , σχεδόν  πουθενά ,ούτε κοντά στη λεωφόρο.

Μόνοκατοικίες δίπατες ,τρίπατες και ισόγειες.

 Με αυλές, με πολλά δένδρα  και λουλούδια. Πολλές μονοκατοικίες ήταν πολύ ωραίες τις κατοικούσαν πλούσιοι. Είχε ομως και χαμόσπιτα.

 Ειχε ακόμη και ποτάμια και ρυάκια και πολλά μεγάλα χωράφια αδιαμόρφωτα από τις περιουσίες των Νάστων και των άλλων μεγάλων γαιοκτημόνων που προέκυψαν από την τουρκοκρατία και μετά.

Σ΄αυτό το μέρος πρωτόρθε στην Αθήνα  τέλος καλοκαιριού ,πρίν αρχίσει η σχολική χρονιά , 1^η γυμνασίου. Δεν χόρταινε τη θέα της λεωφόρου όταν βράδυαζε ,τα φώτα που έτρεχαν στα δύο ρεύματα της λεωφόρου την ταξίδευαν ...

σαν να ήταν και αυτή μέσα στα αυτοκίνητα αυτά και έφευγε σε μέρη καινούργια άγνωστα και ξένα.

Ναι ξένα... εκεί ήταν ο χώρος της αφού και αυτή ξένη αισθανόταν παντού.

Εκείνο το υψωματάκι το έβλεπε όσο περνούσε τις επόμενες δεκαετίες να χάνεται σταδιακά... και στο τέλος ....να εξαφανίζεται κάτω από την μεγάλη οικοδομή που είχε καταστήματα πάνω στο παράδρομο της λεωφόρου.

Δεν έμεινε τίποτα εκεί  στην άκρη της λεωφόρου , ούτε το κυπαρίσσι ούτε οι γύρω ωραίες μονοκατοικίες  με τις κολώνες στις βεράντες και τις πέτρινες  πεζούλες  που αγνάντευαν  την κίνηση της λεωφόρου.

Χάθηκαν όλα... έγιναν κακόγουστα τζαμένια  πολυόροφα κτίρια με  τερατοπινακίδες στην πρόσοψη... που διαφήμιζαν τα πάντα.

Ομως όχι δεν χάθηκαν αφού μείναν μέσα της σαν αίσθηση του χρόνου και του τόπου ζωντανά και ωραία, λίγο όμως μελαγχολικά... σαν  περασμένα που δεν γυρνούν ποτέ.